Wipschieten, Jupiler en een eendenborstje...

Wat doen je vrienden als je volgende week (voor de tweede keer) gaat trouwen? Die organiseren natuurlijk een vrijgezellenavondje voor je. Gisterenmiddag pikten Bart, Peter, Eric en Ronald en ik de nietsvermoedende, maar toch wel enigszins op een vrijgezellige-avond-hopende Henri (Charlie voor intimi), thuis op. Charlie gaat volgende week trouwen met de reeds (gepland)zwanger geraakte Myriam.

Om te kijken of Charlie buitenshuis ook zo goed raak kan schieten verplaatsen we ons naar een zijstraat van de Bavelseweg. Aldaar aangekomen bij de plaatselijk Koninklijke Scherpschutterij worden we hartelijk ontvangen door de voor(wip)schieters en een echt jurylid. We schieten vandaag niet met pijlen op een opgezette vogel maar met een echt geweer en echte kogels op wippen die op drie schutsbomen zijn geplaatst. Om deze (informele)wipschietcompetitie een professioneel tintje te geven, schieten we om een echte (wip)beker. ,,Die wordt de mijne", zeg ik hardop. De anderen wipschutters moeten er hartelijk om lachen. ,,Wacht maar af. Ik zal jullie eens schietles geven", denk ik. We schieten (opgelegd) elk vier keer drie kogels op drie verschillende wippen.

De eerste ronde schieten we allemaal op een wip zo groot als een bierviltje. Naarmate de wipschietwedstrijd vordert worden de wippen kleiner. Tot en met de tweede wipschietronde gaan we allemaal gelijk op. Maar vanaf de derde ronde onderscheiden de 'echte' wipschutters zich af van de rest. Het is duidelijk dat de schietstrijd tussen Eric, Charlie en mijzelf zal gaan. Na twaalf kogels staan Eric en ik op kop met elk elf geraakte wippen. Charlie volgt met één punt verschil. Er volgt een barrage. Eric en ik schieten om beurten uit de vrije hand. Ik schiet eerst. RAAK! Nu Eric. Oh..dat is jammer. Eric schiet mis. Enkele minuten later krijg ik de beker overhandigd (zei ik toch!) vergezeld met drie kussen van het jurylid.

We zakken af naar het naastgelegen establishment waar Charlie en Myriam volgende week hun huwelijk zullen vieren. Tijdens de sterke verhalen die ter tafel komen drinken we een paar pinten en laten vier porties bittergarnituur doorkomen. Na een uurtje krijgen we echt trek en vertrekken naar Truus & Co om ons culinair te laten verwennen. De Jupiler en de Zuid-Afrikaanse witte en rode wijn vloeit er rijkelijk. De sterke verhalen worden sterker naarmate de avond vordert. De vrouwelijke bediening is en blijft aardig totdat iemand van ons onschuldig tijdens het bestellen van het menu iets vraagt over een eendenborstje. Blijkbaar voelt een van de twee dames zich aangesproken. Charlie vindt het allemaal geweldig en geniet met volle teugen van de avond. Toch kan hij niet voorkomen dat hij zo nu en dan een traantje moet wegpinken.
Het eten is prima en de bordjes worden bijna allemaal netjes leeggegeten. Complimenten aan Truus. Ook het sanitaire gedeelte van Truus is verzorgd. Dit geldt ook voor de (ietwat rommelige) keuken. Jammer van de gemoedstoestand van de donkere Co. Unaniem komen we op een puntenoordeel van DIKKE zeven voor deze culinaire verwennerij.
Peter rekent af en velt met een 'vette' fooi van € 2.50 zijn oordeel over de bediening tijdens deze avond.

Een kleine honderd meter verder in de straat nemen we nog een afzakkertje in Cafe Noir. Een uur later hebben we allemaal (bijna) onze zakken vol en besluiten bij Charlie thuis de laatste pint te nemen. Daar aangekomen nemen we de avond nog even chronologisch door en komen gezamenlijk tot de slotsom dat het een geslaagde avond is geweest. Ondanks de eendenborstjes van de donkere Co.



» Het hele vrijgezellige fotoalbum
» Federatie van scherpschutters
» Schutterslust Molenschot
» Vrijgezellenfeesten
» Over de tong





Trefwoorden: wapenvergunning wijnproeverij kookworkshops